Showing posts with label लेख. Show all posts
Showing posts with label लेख. Show all posts

Wednesday, April 1, 2020

नेपालमा कोरोना फैलिइहालेमा कोरियाबाट सिकौं




निकुञ्ज तिवारी
इन्छन्, दक्षिण कोरिया
१ अप्रिल २०२०

आफ्नो स्वास्थको पहिलो चिकित्सक आफै हौं।

मानिसले आफ्नो स्वास्थलाई तन्दुरुस्त, मजबुत र फूर्तिलो बनाईराख्नु जरुरी छ। स्वस्थ र निरोगी शरिरका लागि अपनाउनुपर्ने सावधानी र सचेतनाको सामान्य जानकारी स्वयमंमा हुनु जरुरी छ।
हामीले खाने खानाकै कारणबाट विभिन्न रोगहरु उत्पन्न हुने गर्छन्। त्यसैले, दैनिक खाना, खाजामा ध्यान पु¥याउँ। पेय पदार्खबाट रोगहरु निम्तिन्छन्। त्यसैले, पिउने पदार्थमा सचेत रहौं। 
कतिपय रोगहरु आफ्नै लापवार्हीका कारण लाग्छन्। र त्यस्ता रोगहरुको प्रत्यक्ष–अप्रत्यक्ष असर अरुले पनि भोग्नुपर्ने हुन्छ।
त्यसको भयाभह उदाहरण हो – डिसेम्बर ३१ देखि चिनको बुहान शहरमा फैलिएको कोरोना १९ नामक घातक भाइरस। जुन भाइरसका कारण विश्वमा लाखौं मानिसहरु संक्रमित छन्। केही हजारले ज्यान गुमाएका छन्।
एक जनामा देखा परेको कोरोना भाइरसले त्यहाँ महामारी रुप लिएको थियो। र संक्रमित कम भएपनि निधन हुने र उपचारपद्धती जारी नै छ। त्यसपछि कोरोनाले उग्ररुप लिएको दोस्रो देश हो दक्षिण कोरिया। त्यसपछि युरोपियन र अमेरिकन देशहरुमा कोरोनाले उग्र रुप लिइरहेको छ।

कोरिया प्रवेश

राजधानी सउलदेखि ३ सय ५० किमी दक्षिण शहर थेगुस्थित एक अस्पतालमा जनवरी १९ मा कोरोनाको एक बिमारी भेटिएको थियो। चर्चमा गएर फर्किएको मानिसमा कोरोनाको लक्षण   देखिएपछि जनवरी २० मा अन्य केहि नागरिकहरुमा फैलिएको थियो।
जति छिटो कोरोनाका संक्रमितहरु बढ्न थाले त्यतिनै धेरै सर्तकतामा जोड दिइयो। संक्रमित शहर थेगुमा बढि सर्तकता अपनाइयो। सडक, यातायात, कलकारखाना, चर्च, विद्यालयहरुमा विशेष क्षेत्र घोषण गर्दै औषधी छरियो। र सरकारले नागरिकहरुलाई विशेष काम बाहेक बाहिर ननिस्कन अनुरोध ग¥यो।
भाइरस फैलिदैफैलिदै गयो। जनवरी २० देखि फैलिएको भाइरस एक दुई जनामा हुँदै फेब्रेवरी पहिलो सातामा केहि सय पुग्यो। फेब्रेवरी अन्तिमदेखि मार्च पहिलो सातासम्म दैनिक एक हजारमानिससम्म संक्रमित भए। हिजो आज निकै मानिस संक्रमित हुदै गएका छन्।
युरोप र अमेरिकी राज्यहरुमा भाइरसका नयाँ संक्रमितहरुको संख्या बढ्दो छ। दैनिक हजारौं जना संक्रमित हुने गरेका छन्। भने सयौं जनाको निधन हुने गरेको समाचारसंस्थाहरुले जानकारी दिइरहेका छन्।

राष्ट्रपति मुनको शाहसिलो कदम

कोरोनाले उग्र रुप लिदैं गएको संकेतपश्चात राष्ट्रपति मुन जे इनले कोरोना संक्रमितहरुलाई भेटे। रोगको उपचारमा खटिएका चिकित्सकको टोलीहरुलाई हौषला दिए। र भाइरस    फैलिन नदिन र फैलिइ हालेमा हुने मानवीय क्षति न्यूनिकरणमै ध्यान केन्द्रित गराए। 
देशमा संक्रमित फैलिन नदिनका लागि देशबासीहरुलाई अनुरोध गरे। सर्तकता अपनाउन नागरिकहरुसमक्ष आग्रह गरे। सरकार, कर्मचारीतन्त्र र नागरिक सबै उत्तिकै जिम्मेवारीतबरले लाग्नुपर्नेमा जोड दिए।
देशबासीहरुलाई सम्बोधन गर्दै उनले कोरोना भाइरस रोकथामका लागि सरसफाईमा ध्यान दिन आग्रह गरे। मास्क लगाउन आग्रह गरे। जमघट नहुन आग्रह गरे।
किट उत्पादनमा जोड दिए। मुलुकभर परिक्षणशाला स्थापना गरे। र संक्रमित ब्यक्तिको सम्पर्काम रहनेहरुको खोजी र उनिहरुलाई परिक्षण गर आग्रह गरे।
मास्क उत्पादन हुने कारखानाहरुमा गएर मास्क, स्यानीटाइजर उत्पादनमा जोड दिन आग्रह गरे।
उनले कोरोना विरुद्ध युद्ध घोषण गरे। कोरोना संक्रमित उपचार, स्याहार र रोकथामका लागि उनले २५ खर्ब अमेरिकी डलर छुट्याए।
त्यसपश्चात, देशको अर्थतन्त्रमा गिरावट नआवोस भन्दै साना तथा मझौला उद्योगका राहतका लागि १५० ट्रिलिएन वन छुट्याए। र मारमा परेका उद्योगहरुलाई वितरण गरे।
अमेरिकी राष्ट्रपति डोनाल्ड टम्प, फ्रान्सका राष्ट्रपति इम्यानुअव म्याक्रो र स्वीडेनका प्रधानमन्त्री स्टेफेन लगायतका अन्य मुलुकले राष्ट्रपति मुन जे इनलाई भाइरस नियन्त्रण र                    औषधोपचारमा सहयोग गर्न अनुरोध गरका छन्।

आपतकालिन अवस्था घोषण

राजधानी सउलबाट तीनसय किमी दक्षिण शहर थेगुस्थित एक चर्चमा जनवरी १९ मा देखा परेलगत्तै उक्त शहरमा आपतकालिन अवस्था घोषणा गरिएको थियो। तर नागरिकहरुमा कुनै प्रतिवन्ध लगाएन तर चर्च, विश्वविधालय, वस, रेल स्टेशन, लगायतका भिडभाड बढि हुने स्थानमा सतकर्ता अपनाउन आग्रह ग¥यो।
पहिलो संक्रमण देखिएलगत्तै सरकारले चिकित्सकहरुसमक्ष छलफल गरी औषधिजन्य सामाग्री, किट लगायतका अन्य सावधानीका सामाग्रीहरु उत्पादन गर्ने कम्पनीहरुलाई उपचार र परिक्षणका लागि आवश्यक सामाग्रीहरु उत्पादनमा बढावा दिन आग्रह गरे।
सरकारले सुरक्षाका लागि किट्स उत्पादनसंगै आपूर्तिमा जोड दिएर धेरैभन्दा धेरै नागरिकमा परिक्षण गरायो।
हाल दैनिक १ लाख किट्स उत्पादन भइरहेको छ । दैनिक हजारौंलाई परिक्षण गररहेको छ। भने किट्स लगायतका अन्य सुरक्षाका सामाग्रीहरु अन्य देशमा वितरण गर्ने तयारी गरिरहेको छ।

परिक्षण र सरसफाईमा सर्तकता

कोरियाले मुलुकभर सरकारी अस्पताल, जनस्वास्थ कार्यालय, क्लिनिक गरी छ सयभन्दा बढि कोरोना परिक्षण र उपचार केन्द्र स्थापना गरी सेवामा बढावा दियो।
मुलुकभर ४ लाख १० हजार ५६४ जना मानिसहरुमा कोरोना परिक्षण गर्न सफल भयो। परिक्षण सफल बनाउन नागरिकहरुले सरकारलाई सहयोग गरिरहेका छन्।
भाइरसको लक्षण देखिनेहरुलाई आइसोलेसनमा राखि उपचार गरियो। र उनिहरुसंग एक साता अघिदेखि सम्पर्कमा आउनेहरुको खोजिगर्दै परिक्षण र उपचारमा व्यापकता दियो।
सिसिटिभि फुटेज र जिपिएसको माध्ययमबाट खोजि गर्दै परिक्षण र उपचारमा जोड दिइयो।
परिक्षणका लागि करिब दश मिनट लाग्ने र एक घण्टाभित्रै संक्रमण भए नभएको पुष्टी हुने कोरोना परिक्षण गर्न सरकारले नागरिहरुसमक्ष अनुरोध ग¥यो।

इर्मजेन्सी अलट म्यासेज

विभिन्न दुरसञ्चार कम्पनीहरुले स्मार्टफोनमा इर्मजेन्सी अलट म्यासेज दिदै आइरहेका       छन््। कोरोना संक्रमित भएको स्थानको जानरकारी सहित उक्त ठाउँमा नजार र जानै परेमा सावधानीका सामाग्रीहरु अपनाई जान अनुरोध गरिरहेको छ।
स्यानीटाइजर र साबुन पानीले हात धुन,  मास्क प्रयोग गर्न, रुघाखोकी लागेको भएमा मास्क प्रयोग गर्न, हाच्छ्युँ गर्दा अरुलाई नपर्ने गरी गर्न, परिचित वा अपरिचित मानिसहरुसग हात नमिलाउन र अंकमाल नगर्नलगायतका सावधानी प्रसित गर्दै आइरहेको छ।

स्यानिटाइजर र मास्कको व्यापक प्रयोग

कोरियाका अस्पतालहरुमा स्यानीटाइजर र मास्क निशुल्क उपलब्ध छ। बस, रेल र अपाटमेण्टका लिफ्ट, कलकारखानाका गेटमा स्यानीटाइजर राखिएको छ।
त्यस्तै, विभिन्न कामले अस्पताल जाने र कलकारखानामा कार्यरतहरुको नियमित ज्वरो नापिइरहेको छ। 

निशुल्क परामर्श

सरकारले कोरोना भाइरसको संक्रमणको लक्षण देखिएमा मा फोन गरी परामर्श लिन अनुरोध पनि गरिरहेको छ। या नजिकका अस्पतालहरुमा सम्पर्क गरि आँफूमा भएको लक्षणहरु बताउन र उपाचार विधि अपनाउन पनि सरकारले आग्रह गरिरहेको छ।

डरत्रास फैलाएन

हाम्रो देशको सामाजिक सञ्जाल जस्तो यहाँको सञ्जालमा भयाभह फैलिएको छैन।  छिनछिनमा तातिरहने हाम्रो सञ्जाल भने यहाँ तातेको छैन। 
यहाँ बेकामका अनलाइनहरु र युटुबे भाइरसहरु छैनन्। भएकाहरु आफ्नै उद्धेश्यहरुमा व्यस्त  छन्। बेकाममा मानिसभित्र डर, त्रास र निराशा फैलाएनन् र फैलाउँदैनन् पनि।
आफ्रनै नियमकानुन छ। आफ्नै लक्ष्य र उद्धेश्य छ। आफ्नै प्राप्ती छ।
हाम्रा जस्ता बकम्फुसेहरु आँफै चिकित्सक बनेर औषधोपचारविधि सिकाइरहेछन्। तर यहाँ त्यस्तो छैन। भइहालेमा कडा कावार्ही हुन्छ। जरिमाना हुन्छ।

नागरिकहरुमा चेतनाको द्धृष्य

बसमा र रेलमा यात्रा गर्दा मास्क लगाएको देखिन्छ। एकआपसमा कुराकानी गरेको देखिदैन। परिचितसंग बोल्नै परेपनि टाढैबाट बोलेको देखिन्छ। हात मिलाएको देखिदैन। अपरिचित एकअर्कालाई हेरेको देखिदैन। कसैको नजिकै आएर कोहि बोलेको देखिदैन। थुकको छिटा अरुको शरिरमा पर्ने गरी खोकेको देखिदैन। र हाच्छ्युँ गरेको देखिएन। देखियो त पछाडि फर्केर वा हातले छेकेर खोकेको र हाच्छ्यु गरेको।

सवारीसाधनमा जनचेतना

कोरियामा गुड्ने बस, रेल, ट्याक्सीलगायतका सार्वजानिक सवारीसाधनमा कोरोनासम्बन्धी जनचेतनात्मक जानकरी पढ्न, हेर्न र सुन्न पाइन्छ।
कोरोना भाइरस लाग्नबाट जोगिन र लागिहालेमा अपनाउनुपर्ने सावधानी र उपचार सम्बन्धी   चेतनामुलक जानकारीका साथै लक्षण, बच्ने उपाय र परामर्शका लागि अस्पतालका फोन नम्बरलगायतका जानकारीहरु राखिएका छन्।

कोरोनाबाट बच्चे उपाय

सरसफाइमा ध्यान पु¥याउँ। धेरै मानिसहरु जमघट हुने ठाउँहरुमा नजाऔं। मास्क लगाएर यात्रा गरौं । खोक्दा वा हाँच्छ्यु गर्दा अरुलाई नपर्ने तरिकाले नाकमुख छोपेर गरौं। बाहिर गएर घर फर्केपछि हातमुख साबुनपानीले धोऔं। स्वास्थको ख्याल गरौं। र संक्रमणको संका लागेमा तत्काल परामर्श लिउँ। अस्पताल जाऔं। र कोरोनालगायतका भाइरसबाट सदा बचौं। स्वास्थ नै धन हो।

संक्रमित पूर्ण निको

मार्च १३ मा कोरोना संक्रमित भएर थेगुस्थित पोहाङ क्लिनिकमा भर्ना गरिएको ९७ वर्षिय एक वृद्ध बुधबाार पूर्ण निको भएर घर फिर्ता भएकी छन्। कोरोना संक्रमितपश्चात उपचार गरी निको हुन्छ भन्ने पछिल्लो बयोवृद्ध महिला हुन् उनी । कोरोना संक्रमित भएर उपचारपश्चात निको हुने उनि पहिलो वृद्ध महिला हुन्।  क्लिनिकले उनलाई पूर्ण निको भएको घोषणा गरी घर पठाएको बताइएको छ। हाल उनी घरमै कोरोन्टाइनमा रहेकीछन्।
त्यस्तै, संक्रमित मध्य ५० प्रतिशत विरामी निको हुँदै घर फर्किइरहेका छन् । विहिबार साझसम्ममा ५ हजार ४०८ जना पूर्ण निको भएर घर फर्किए भने ४ हजार २१६ जनाले उपचार सेवा लिइरहेका छन्।

१० मिनटमा चेक

सउल महानगरपालिकाले मार्च २६ बिहिबारदेखि सार्वजानिक स्थलहरुमा आवतजावत         गर्ने मानिसहरुको कोरोना चेकजाच सुरु गरेको छ। १० मिनट मात्र समय लाग्ने उपकरणमार्फत मानिसहरुलाई कोरोना छ या छैन भन्ने चेक गरेको छ।
उक्त चेकजाचमा कोरोनाको लक्षण देखिएमा तुरुन्त अस्पताल भर्ना गरिने पनि जनाइएको छ।

सेल्फ क्वारेन्टाइन

अमेरिका र युरोपियन मुलुकबाट कोरिया आउने नागरिकहरुमध्य ३४ देखि १०१ जनासम्ममा कोरोनाको कोरोनाको लक्षण देखिपछि सरकारले उक्त देशबाट प्रवेश गर्ने सम्पूर्ण यात्रुहरुलाई १४ दिनसम्म सेल्फ क्वारेन्टाइनमा बस्न आग्रह गरेको छ।
कोरियाका प्रधानमन्त्री चुङ से कुनले बिहिबार संसदिय बैठकमार्फत विदेशबाट आएकाहरुमा कोरोनाको लक्षण नदेखिएतापनि १४ दिनसम्म क्वारेन्टाइनमा बस्न र यदि नियम उल्लङ्गन गरेको पाइएका कावार्ही गरिने बताएका छन्।

कोरोना परिक्षण, संक्रमित र निधन

दक्षिण कोरियामा जनवरी २० देखि अप्रिल १ सम्ममा ४ लाख १० हजार ५६४ जनामा परीक्षण गरिएको छ। यो कार्य हालपनि जारी छ।
कोरोना फैलिएको मुख्य शहर थेगु हो । कोरोना संक्रमित र निधन हुने पञ्चानब्बे प्रतिशत वृद्धवृद्धा भएको समाचारमाध्ययमहरुले फूकिरहेछन्।
कोरोना संक्रमित ९ हजार ८८७ जना छन्। १६५ जनाको निधन भएको छ। ५ हजार ५५७ जना पूर्ण निको भएर घर फिर्ता भएका छन्। ४ हजार १५५ जनाले उपचार लिइरहेका छन्। मंगलबार साँझसम्म १२५ जनामा मात्र कोरोना १९ को लक्षण देखिएको छ।
निधन हुनेहरु सबै बुढाबुढि छन। जुन पहिलेदेखि दम, सुगर, निमोनिया, स्वासप्रस्वाससम्बन्धिका विमारीहरु रहेका छन्।
यो लेख तयार पार्दासम्म कोरियामा नेपालीहरु कोरोनाको संक्रमित नभएको पाइएको छ। 

https://twitter.com/NikunjaT

Tuesday, March 31, 2020

कोरोना कहर : कोरियाबाट केही सिक्ने कि!


Monday, March 16, 2020

कोरियामा कोरोना सकस


डायरी

निकुञ्ज तिवारी
इन्छन्, दक्षिण कोरिया
१६ मार्च २०२०

गाउँघर, शहरबजार, चोकगल्लीअङ्कित समाज भयाभह छ ? या छैन ? थाहा छैन। 

तर सामाजिक सञ्जालरुपी समाज अत्यन्त्रै भयाभहको पनि अन्तिम कष्ट्रकर स्थितिमा गुज्रीरहेछ। छिनछिनमा तातिरहेछ। त्यहीँ तातिरहेको परिस्थितिमा मानिसहरुको मनस्थिति चिसिरहेछ। धमिलिइरहेछ। निरासिइरहेछ।  

च्याउँजस्तै उम्रिएका अनलाइन र युटुबे भाइरसेहरुले मानिसभित्रको डर, त्रास र निराशा दैनानुदिन चौगुनाका दरले ह्वात्तै वृद्धिदिएका छन्। कोहि डरत्रास फैलाइरहेका छन्। त कोहि आँफै चिकित्सक बनेर औषधोपचारविधि सिकाइरहेछन्।

सामाजिक सञ्जालमा देखापरेको भयाभह स्थितिलाई पछ्याउँदै शहरको भयाभहस्थितिको भयाभह रुप हेर्न इच्छा जाग्र्यो मलाई। कोरोना बाचिरहेको शहरको। र मानिसहरुलाई सताइरहेको शहरको।


शनिबारको साँझ। रफ्तारमा छु। अफिसबाट रुम र रुमबाट सउल एक फन्को लगाउने।

म कहिलेकाहीं यति धेरै हतारिन्छु। म किन यति धेरै हतारिन्छु ? मेरो मन किन यति धेरै अतालिन्छ ? मलाई पटक्कै थाहा हुँदैन। र नहोस पनि। त्यसको पछिल्लो उदाहरणहो रफ्तार। मानौं यती धेरै रफ्तार की, मैले भर्खरै टेकेको पाइलाहरु भासिएर संसारबाटै बिलाइरहेछन्। 

जेब्राक्रममा पुग्न पनि मलाई हतार छ। पूर्वबाट रफ्तारमा गुडेर आइरहेको बिकासेकारको जोडको हर्न सुन्न पनि मलाई हतार छ। बिना जेब्राक्रसमै कुदें। र कुदेँरै जेबीमार्टको गल्लाीहुँदै ब्लुथेक अपार्टको फेदमा पुगें। 

नवौं तलामा वनरुम छ।

अपार्टमेन्टको लिफ्टमै कोरोनाभाइसले आक्रमण गरेपछि अस्पतालाइज गरिएकी महिलाको अवस्था दयनिय छ। शुक्रबार साँझको अपडेट टिभि समाचार थियो। 

म झसङ्गिए। तर्सिए। र तर्किए। अपाटको लिफ्ट चढ्ने बटम थिच्च। जकेटको गोजिमा हातका औंला राखेर लिफ्टको बटम थिच्ने प्रयास गरें। गोजिमा डटपेन रहेछ। डटपेनको सहायताले लिफ्टको बटम थिचें। कसेर मास्क लगाएँ। औंलाहरु गोजीमा लुकाएँ। 

लिफ्ट खुल्यो। पुनः डटपेनकै सहायताले लिफ्टको ढोका लगाएँ। लिफ्ट उक्ल्यो आकासतर्फ। भाइरसका भाइहरु नभएको इमाएजिन गर्दै रुम पुगें।


मोबाइलमा काकावमेफ एप अन गरें। स्थानिय क्षेत्रमा गुड्ने लोकल बसको समयतालिका हेरें। नौं मिनटभित्रमा बस आउँदैछ। म चढ्नुपर्ने स्टेशन पुग्न तीनदेखि चार मिनट लाग्छ। 

हतारहतार डे«स चेञ्ज गरें। पाइन्टको पछाडीको दाहिने गोजिमा बैंक, र आइडीकार्ड छिराएँ। मोवाइल चार्जर र हेडसेट जकेटको गोजीमा खाजें। जहिल्यै मोबाइल कबरमै रहिरहने बसकार्डलाई व्यवास्था गर्दै मास्क लगाएँ। र खाट छेउमा रहेको मोबाइललाई ट्याप्प टिपेर कुँदे पुनः उहीँ रफ्तारले। उहिँ तबरले। उहिँबाटोहुँदै बस स्टेशन पुगें।

जहाँ, एक जमाथ मास्कधारीहरु प्रतीक्षारत छन् बसको। उनिहरु ब्यग्ग्र हतारमा देखिन्छन्। एक पटकको आँखा झिम्क्याई टिभि स्कृनमा। र अर्को बसको रुटामा। जो कैयँन दुरदेखि यस वरपरका कारखानाहरुमामा हड्डी धसारेर फर्किएका हुन्। र हड्डीलाई केही घण्टा विश्राम दिन बासमा फर्किर्ने धुनमा छन्। 

मैले लुकीलुकी एककको नाकमुखइतर अनुहार चिहाएँ। 

धेरैजनामोवाइलमै व्यास्तछन्। मौन छन्। निराश छन्। डरले भयाभित छन्। रसर्तक पनि छन्। लाग्यो उनिहरु भाइरसको अपडेट हेर्दैछन्।  

बस स्टेशनमा राखिएको टिभि स्किृनसंगै जडित माइकमार्फत महिला आवाजमा गुञ्जिइरहेछ। बस नं. ७९ आउँदैछ। प्रतीक्षा गर्नुहोस्।

नेभेगीसन् टिभि स्कृनमा बस आएको संकेतसंगै बस आयो।

बस रोकियो। मास्कवाला चालकले स्टेरिङ् सिटबाटै दुबै ढोका खोलिदिए। अगाडिबाट चढ्ने र पछाडिबाट झर्ने। 
यात्रुहरु लाइनवाइलाइन् बसभित्र उक्लिदैछन्। चालकले शिर निहुराई प्रत्यक यात्रुलाई स्वागत अभिवादन गरिरहेछन्। यात्रुले पनि अभिवादन फर्काउदै बसको ढोकानेरै राखिएको काडरिडरमा टिमनी कार्ड (विशेष मेसिनबाट पैसा राखेपछि बस, रेल र ट्याक्सीको भाडा तिर्नमिल्ने) टसाउँदै पछाडिपछाडि सर्दै छन्। 

वृद्धवृद्धा, अपाङ्ग र गर्भवती महिलाहरुका लागि आरक्षण गरिएका सिट खाली छन्। तर यात्रुहरु उभिएरै यात्रा गरिरहेछन्।

मास्क नलगाएका कोही छैनन्। र एकआपसमा बोल्ने पनि कोही छैनन्। एकअर्कालाई हेर्ने पनि कोही छैनन्। नजिकै आएर बोलेमा, खोकेमा र हाच्छ्यु गरेमा भाइरस सर्नसक्छ। तर हेर्दैमा त सर्दैन भन्ने थाहा हुँदाहुँदै पनि मानौं कसैलेकसैलाई हेरेका छैनन्। सबै आफ्नै धुनमा मौन र मोवाइलमा व्यस्त छन्।


बसमा राखिएको नेभेगिसन टिभि स्कृनमा यो र आगामी स्टेशनको नाम दिइरहेछ। र आवाजमा पनि भनिरहेछ। 
यो स्टेशन रेल स्टेशन हो।

अधिकाशं यात्रुहरु यहिँ स्टेशनमा झरे। यहाँबाट छुटने मोनोरेल कम्प्युटरचालित हो। जहाँ चालक हुँदैन । एकजना निरिक्षक चालक हुन्छ। प्रतिमिनट एकसय पचासदेखि दुईसय किमीको गतीमा गुड्ने रेलका स्टेशनहरु दुईदुई मिनटको फेरमा छन्। यहाँबाट अन्य रेलहरु परिवर्तन गर्नपनि मिल्छ। 

इन्छन् विमानस्थलदेखि सउल स्टेशनको एक्सपे्रस रेल खमाम स्टेशनमा आउँदैछ। म त्यहीँ रेल चढ्ने र सिधै सउल पुग्ने सोँच बनाई रेल परिवर्तन गरेँ।


कोरियामा कोरोनाको पहिलो लक्षण देखिएको शहर थेगु हो। कोरोनालागेकामध्य नब्बे प्रतिशत विरामीहरु त्यहाँ छन्। र निधन हुनेहरुपनि। त्यो प्रान्त अत्यन्तै निराशामा छ। शोकमा पनि छ। र त्रासमय छ। मलाई त्यहाँको गतिविधि नकिकबाट हेर्ने मन छ। तर समयको अभाव छ।

दोस्रोमा कोरोनाले धेरैलाई सताएको शहर हो राजधानी सउल। जहाँका लागि म हिडिरहेछु। साथीहरु म जान लागेको देखेर डराईरहे। र नजा भनिरहे। तर म हिडिरहे। निश्चिन्त, निस्फिक्रि, परिश्रमी र इमान्दारीताको जिवन बाँचिरहेँछु। त्यसैले त मलाई केहिको भयले छुदैँन। कसैको डर लाग्दैन। सिवाय स्वयमँ।

रेल परिवर्तन गर्ने स्टेशन भित्रैको बाटोमा छु। जहाँ कोरोना भाइरस जाँच गर्ने स्वचालित मेसिन राखिएको छ। जुन, मेसिनमा जोडिएको हेल्थ सेन्सरले सय मिटर वरपर कोरोनाको लक्षण भएको मानिसलाई पत्ता लगाउन सक्छ। मेसिनप्रति कर्के नजर लगाउँदै मासिनसहरु आवतजावत गरिरहेछन्।

मास्कइतरका अनुहारहरु छैनन्। प्रायले सेता, निला, पहेँला र काला रङ्गका मास्क पैह्रिरहेछन्। हातमा मोवाइल र कानमा ठेडि घुसाएका छन्। सबै आआफ्नै धुनमा छन्। 

सउल जाने रेलको प्रतीँक्षमा छु। इन्छन विमानस्थलबाट सउल जाने रेल आउँदैछ। रेल आउञ्जेल म मासिनसहरुको मनस्थिति बुझ्ने कोशिष गर्दै छु। स्टेशनको पूर्वपश्चिम गर्दैछु। 

मान्छे ठोकिएर ढल्ला तर आँखा कसैसंग जुद्य्दैन। कोरियनहरु अपरिचितप्रति आँखा जुधाउँदैनन्।

लाग्छ, कतिबेला भाइरस कसको आँखामा गाडिन्छ। कसको नाकबाट छिर्छ। कसको हत्केलामा टासिन्छ। तर कसैलाई अत्रोपत्रो छैन। प्रयावरण त्रासमय छ। भाइरस काल बनेर आइरहेछ। 

मलाई लागेथ्यो। सञ्जालका कृयाकलापहरु सबै झुट हुन्। तर सबै झुट होइन रहेछन्। बाहिरको बातावरण पनि त्रासरहित नै छ। तरजति सामाजिक सञ्जालमा छ। त्यति पटक्कै छैन।

रेलको प्रत्यक डिब्बाका छेउछेउ हुने असक्त वृद्धवृद्धाका लागि राखिएका बाह्रसिट र बिचबिचमा हुने गर्वभती महिलाका लागि राखिएका सिट एकाध खाली छन्। अन्य पुरै भिड छ। निस्कने निस्किरहेका छन्। चढ्ने चढिरहेका छन्। तर मास्कइतर कोहि छैनन्।

रेल गुड्यो । डिब्बामा बसिरहेका र उभिइरहेका अधिकाशँ मोवाइलमा ब्यस्त देखिन्छन्। विमानस्थलबाट छुट्ने रेलमा विदेशमा गएका र आएका धेरै हुन्छन्। उनिहरुसंगै कोरोनाका भाइरसहरु पनि नआएका होलान् भन्न सकिदैन्। मैले पनि मास्कका डोरीलाई टाइट गरें।


किम्फो इन्टरनेशनल विमानस्थलको जमिन मुनीको स्टेशनमा रेल रोकियो। 

घरबाट आफन्तहरुको फोन आइरहेछ। कोरियामा कोरोनाले मानिसहरु मरेकामरै छन्। छिटो घरफिर्ता आउ। म शान्त्वनाका शब्दहरुले सम्झाइबुझाइरहेछु। आखिर, कालै आएको छ र छ भने पानीको गल लागेर पनि मानिसहरु संसारबाट बिदा भएका छन्। काल नआएसम्म केहि हुँदैन। 

कोरोनाकै कारण निधन हुने पञ्चानब्बे प्रतिशत वृद्धवृद्धा भएको समाचारमाध्ययमहरुले फूकिरहेछन्।

रेलमा चड्ने र झर्ने क्रम जारी छ। मास्कधारीयात्रुहरुको।

रेल अन्डरग्राउण्डमै कुदिरहेछ। लाग्छ, रेलको गतीभन्दा तिब्र गतीमा मान्छेहरुको मन कुँदिरहेछ। उनिहरु छिट्टै बासस्थान पुगेर स्वयमं क्वारेन्टाइनमा बस्न आतुर छन्। 

हामी यात्रारत रेल किम्फो विमानस्थलहुँदै मागुकनारु, डिजिटल मिडियासिटी, हुदेइप्गु, खुदक र सउल स्टेशनको नौतलामुनीको लीगमा पुगिएर रोकियो। यात्रुहरु सबै निस्किए। र आआफ्नो गन्तव्यतर्फ मोडिए।

जमिनबाट नौ तला मुनी। व्यवस्थित रेलमार्ग। वृद्धवृद्धाका लागि लिफ्ट। अन्यका लागि एलिभेटर र सिमेण्टी सिडि। बिचबिचमा ट्वान्टीफोआवर पसल (जहाँ प्याकिङ खानाका साथै अन्य खाजा, पानी र अन्य जुस पदार्थहरु किनेर खान सकिन्छ।)

जमिनमुनीबाट करिब आठ मिनेट एलिभेटरमा हिडेर म जमिनमुनीकै अर्को लोकल रेल चढ्ने ठाउँतिर लागें।
छल्लानाम्दो सिन्सानबाट खेङिगदोको सोयोसान जानका लागि आइरहेको एकनम्बर रेललाइन चढेर दोङ्देमुन (जुन ठाउँ नेपालीहरुको लागि कोरियाका विशेष चाडपर्वमा जमघट हुने सिटि हो।) त्यहाँ पुग्ने सोच बनाई रेल परिवर्तन गरें। 


मास्कधारीहरुले रेल खचाखच छ। भाइरसको डर सबैमा छ। डर यसकारण कि भाइरसले आक्रमण गरिहाल्यो भने मरिनहालिएपनि दुख पाइन्छ भन्नेमा।  र डिब्बा मौन छ। कानमा इएरफोन छ।

एकअर्कामा बोल्न त परै जावोस् हेर्न पनि नहेर्नेहरु यसपाली भने सबैको ध्यान ममा आयो। सबैले मतिर आँखा तेर्साए। र फर्काइहाले। मलाई हाच्छ्यु आएको थियो। नाकभित्रको रौं नाक र मुख जोड्ने प्वालमा अड्केर।

उनिहरुलाई भएको होला। यसमा पक्कै कोरोनाका लक्षण छन्। उनिहरुले छड्के आँखाले हेर्दै मास्क कसेर लगाए। सतर्कता अपनाए। उनिहरु बेस्सरी हतासिए। मानौं यसरी हतासिय की गुडिरहेको रेल रोकेर कुद्न चाहें। भाग्न चाहेँ। तर, मन कुँदाएपनि रेल रोकिएन। कुनै भैपरि नआएसम्म स्टेशनबेगर रोकिदैन पनि।

टे«नमा स्टेशन्का नाम मात्र होइन । समाचारका हाइलाइट। मौसमको जानकारी।  कोरोनाका लक्षण, बच्ने उपाय र परामर्शका लागि नम्बरलगायतका जानकारीहरु हेर्न र सुनिएको छ। 

रेलको नेभिगेशन टिभिमा दोङ्देमुन आएको मौखिक र अक्षराम्स जानकारीसंगै रेल रोकियो।

बसको भाडारिडर मेसिनमा सवारीकार्ड टसाएँर यात्रा सुरुवात गरेको मैले रेलबाट उत्रदा पुनः टसाएँ। किलोमिटर अनुसार न्युनतम् भाडामा केही रकम थपेर काट्यो। तीन नम्बर गेटबाट निस्किदा रातको साँढे आठ भएको छ। मौसम एक डिग्री । 

(कोरियाको सार्वजानिक सबारीसाधन कार्ड प्रयोग गर्दा बसबाटहोस् या रेलबाट उत्रिएको पचासमिनटको वारपारमा अर्को बस या रेल चड्दा पुरै पैसा लाग्दैन। किलोमिटर अनुसार थप भाडा तिर्नुपर्ने हुन्छ। सो जानकारी कार्डमै हुन्छ। र भाडारिडरमेसिनले अटो काट्ने गर्छ।)

पहिलापहिला आधारातसम्म जाग्राम रहने यो सिटि अहिले सुनसान छ। सवारीसाधनहरुपनि कम गुडिरहेछन्। नेपालीहरुले व्यापार, व्यावसाय गर्ने ठाउँ। रेमिट बैंक र हुण्डी कारोबार गर्नेइलाका। नेपाली युवाहरु गन्थनमन्थन गर्न भेटिने हब। र यो पनि भनौं नेपालीले नेपालीलाई गुट्मुटाई लुट्ने ठाउँ।

एक फन्को लगाइ म जुङ्रोतर्फ लागेँ। सुनको शहर। कोरियाको प्राचिनशहर। 
रातभर ननिधाउने त्यो शहर पनि आधाआधी निधाँइसकेछ। 

रातको दश बज्दैछ। म कोरियन रेष्टुराँमा छिरँे। दुइजना कामदार पाहुना कुरेर बसेका । हत्तपत्त उनिहरुको चेहेरामा मुस्कान आयो । मलाई स्वागत गरे। मैले खाना चाहेको मगाएँ। तर, मैले मगाएको खाना त्यहाँ नभएको जानकारी पाएँ। पाक्न समय लाग्ने भएपछि म निस्किएँ। र अर्कोमा पसेँ। त्यहाँ पनि उस्तै सुनसान लाग्यो।  

शहरमा हिजोआज खानाखाने पाहुनाहरु निकै कम आउँछन्। खासै परिकारहरु पनि         पाक्दैनन्। सहर सुन्य छ। चोकचोकमा साँझहरु गुञ्जिदैनन्। घुमन्तेहरु आउँदैनन्। रेष्टुराँ मालिक गुनासो गर्छन्। 

निकैबेरको भलाकुसारीसंगै उनले मलाई एक बटुका मिएक खुक (समुन्द्रीसागको सुप) भात र  केहि किम्ची दिएँ। कुरागर्दै खानाखाएँ र साहुलाई धन्यबाद दिदैं म रेष्टुराँबाट बाहिरिएँ। 

रातको एघार बज्न केहि मिनट बाँकी छ। एकाध मानिसहरु मात्र हिडडुलमा छन्। केही निजी र सार्वजानिक सबारी बराबरीमा गुडिँरहेछन्।

कुँदिरहेको ट्याक्सीलाई हात उठाएँ। रोक्न संकेत दिएँ। ट्याक्सी रोकियो। चालक पनि मास्कमा र म पनि मास्कमा। मास्कभित्रैबाट मैले खाङ्वामुन सम्म पु¥याइदिन अनुरोध गरेँ।  उनले     ट्याक्सीलाईलाई युटन गरे। र खाङ्वामुनतर्फ स्टेरिङ् तेर्साए। 

ट्याक्सी चालक पनि मौन। म पनि मौन। कोहि बोल्न चाहेनौं। सायद, दुबै डरमा  छौं।      ट्याक्सीमा भाइरसहरु छन् की भन्ने डर मलाई। र प्यासेन्जर भाइरसग्रसित होकी भन्ने उनलाई डर। कतिबेला कुन भाइरसले आक्रमण गर्ने हो। त्रासमा छन्। र बाध्यतामा छन्। जिजीविषाकालागि।

कार्ड दिएँ। ट्याक्सीमा रहेको भाडारिडरमेसिनद्धारा मिटरमा चढे अनुसार उनले भाडा लिए।  मैले धन्यबाद दिदैं ट्याक्सिबाट निस्किए। ऊ गुडिहाल्यो।


सेजोङ्रो खाङ्वामुन मध्य सउल।

जहाँको बिच सडकमा राजा सेजोङ् छन्। अजङ्घको शरिर लिएर मन्द मुस्कानमा आसिन छन्। देबे्र हातमा किताब र दाईने हातले केहि इसारा गर्दैछन्। शालिकमा होइन, नागरिकको मनमा अमर छन्। उनले कोरियामा बोलिदै आएको भाषा उत्पादन गरेँ। कोरिया देशबासीहरुलाई हान्गुल सिकाए। दश हजार वन (कोरियन दश हजारको नोट) नोटमा पनि रहेका उनले १४१८ देखि २२ सम्म कोरियामा शाशन गरेका थिए।

कहिँपनि अध्यारो नरहेको सडकमा कुँद्नेहरुको मन भने अध्याँरो भएको छ। तर कसैप्रति     होइन। मानिसहरु एकाध हिडिरहेछन्। खासै चहलपहल छैन। सुन्यप्रायः छ। कोरियामा शान्तिपूर्ण होस् या अशान्तिपूर्ण आन्दोलन धर्ना दिने ठाउँ हो यो। 

यहाँका केहि सडक र चोक हिड्दाहिड्दै रातको एक बज्यो। भाइरसले नभेट्याइहाले पनि   भट्याएजस्तै थकित भएको म नजिकैको मोथेल (होटल) तर्फ लागेँ।

डर अन्धविश्वासको जड हो। अज्ञानाताको छाँया हो। डर कु्ररताको स्रोत पनि हो। त्यसैले डर संग डराउँने होइन। डरसंग जुधौं। अनावश्यक डरलाई मनबाट हटाऔं। डरलाई जितौं। खानपान र सरसफाइमा ध्यान पुराऔं। रोगप्रतिरोधात्मक क्षमतामा ह्रास ल्याऔं। र स्वस्थ जिवन बाँचौं।

सरसफाइमा ध्यान पु¥याउँ। धेरै मानिसहरु जमघट हुने ठाउँहरुमा नजाऔं। मास्क लगाएर यात्रा गरौं । खोक्दा वा हाँच्छ्यु गर्दा अरुलाई नपर्ने तरिकाले नाकमुख छोपेर गरौं। बाहिर गएर घर फर्केपछि हातमुख साबुनपानीले धोऔं। स्वास्थको ख्याल गरौं। र संक्रमणको संका लागेमा तत्काल परामर्श लिउँ। अस्पताल जाऔं। र कोरोनालगायतका भाइरसबाट सदा बचौं। स्वास्थ नै धन हो।

यो लेख तयार पार्दासम्म कोरियामा नेपालीहरु कोरोनाको संक्रमित नभएको पाइएको छ।      अधिकाशं वृद्धवृद्धामा कोरोनाको लक्षण देखिने गरेको समाचारमाध्ययमहरुले जनाएका छन्। कोरोना संक्रमित ८२३६ जना छन्। ७६ जनाको निधन भएको छ। ११३७ जना पूर्ण निको भएर घर फिर्ता भएका छन्। सोमबार साँझ ७४ जनामा मात्र कोरोना १९ को लक्षण देखिएको छ। अस्ति, हिजो र आजको संक्रमित दर निकै कम छ। 

Tuesday, July 9, 2019

कोरियामा प्रतिघण्टा १०,००० होला त ?

निकुञ्ज तिवारी
इन्छन् ९ जुलाइ, २०१९..
10,000 korean money
राष्ट्रपति मुन जे इन प्रशासनले सन् २०२० देखि लागुहुने गरि न्युनतम ज्याला प्रतिघण्टा १० हजार वन बनाउने रणनीति लिएको थियो । राष्ट्रपति मुनले आफूँ राष्ट्रपतिय चुनाबमा होमिदा एक एजेण्डा यो पनि बनाएका थिए ।

दक्षिण कोरियामा कार्यरत मजदुर संगठनका प्रतिनिधिहरुले केहि वर्ष अगाडिदेखि नै न्यूनतम ज्याला प्रतिघण्टा १० हजार वन बनाउनुपर्छ भन्दै आइरहेका छन् । आगामी वर्षका लागि यहीँ जुलाईमा न्युनतम ज्यालाका विषयमा मजदुर, सरकार र मालिका प्रतिनिधिहरुबीच बहस हुनेछ ।

त्यो छलफलको १० औं संस्करण पनि विना निष्कर्ष टुङ्गिएको छ । मजदुरपक्षले आगामी वर्षका लागि प्रतिघण्टा १० हजार (मानवन) बनाउनुपर्ने बताइरहेका छन् । भने रोजगारदाताहरुले अहिले दिइरहेको ८३५० वनबाट घटाएर ८ हजार बनाउनुपर्ने अडान लिइरहेका छन् ।

जुलाई ९ मा राखिएको बैठक मजदुरपक्षले बहिस्कार गरी उपस्थित जनाएको थिएन । सरकारका ९, ब्यवसायी ९ र मजदुरपक्षका ९ गरी २७ सदस्यले निर्धारण गरेको ज्याला अगष्ट ५ तारिकमा संसदबाट पास गराउनुपर्ने प्रावधान रहेको छ । 

यसरी १० आंै पटकसम्म पनि आगामी वर्षका लागि ज्याला तय हुन नसक्दा के प्रतिघण्टा मानवन होला त ? 

त्यस्तै, ज्याला वृद्धि गर्नुपर्ने, कार्यस्थान परिवर्तन स्वतहस्फुर्त गर्न पाउने, स्थानिय र आप्रवाशी मजदुरलाई समान व्यवहार गर्नुपर्नेलगायतका माग राखी जुलाई १४ तारिक आइतबार फेन्तेक रेल स्टेशनमा आप्रवाशी मजदुर संगठन –एमटियुले विरोध ¥याली निकाल्ने तयारी गरिरहेको अध्यक्ष उदय राइले जानकारी दिएका छन् ।  

मजदूर प्रतिनीधिहरुले आर्थिक तथा मूल्यबृद्धि र श्रम बजारको आय असमान रहेको जनाउदै आधारभूत ज्यालामा वृद्धि गरिनुपर्ने जोड गरेका छन् । उनिहरुका अनुसार ज्याला प्रतिघण्टा मानवन भएमा न्यून आय भएका करिव २ करोड बढि श्रमिकलाई फाइदा पुग्ने हुन्छ ।

गतबर्षको न्यूनतम ज्याला वृद्धिसंगै अधिकाशं कम्पनी संचालकहरुले आप्रवाशी कामदारहरुलाई दिदै आएको सेवा सुविधामा भारी कटौती गरेका थिए । अतिरिक्त काम गर्ने समय पनि कमी आएको छ ।

खाना र बस्न फ्रिमा दिदैं आइरहेका कम्पनीहरुले तलबबाट पैसा काट्ने संझौतामा हस्ताक्षर गराएका । त्यस्तै बोनस दिने कम्पनीहरुले पनि बोनसमा कतौटी गरेको नेपालीहरुले बताएका छन् ।

कोरिया सरकारले पछिल्लो सयम आप्रवाशी कामदारको खानाबस्न र अन्य खर्च गरी तलबको २० प्रतिशतसम्म काट्न पाउने नियमसंगै आप्रवाशी कामदारहरु मर्कामा परिरहेका छन् ।

खानाबस्न, बोनस र अतिरिक्त समय काम कटौती गर्दा र खानबस्नको महङ्गीसंगै कोरियामा कार्यरत आप्रवाशी कामदारले मुस्कीलले प्रतिमहिना १ लाखदेखि १ लाख ५० हजारसम्म बचत गर्न सक्ने अधिकाशं नेपालीहरु बताउँछन् । 

विभिन्न मजदुर संगठनहरुले कोरियन श्रम बजारको आय असमानतालाई निरुत्साहित गर्न सामान्य मजदुरहरुको न्यूनतम ज्यालामा वृद्धि गर्न सरकारलाई दबाब दिने बताएका छन् । देशको आर्थिक वृद्धि र मूल्यवृद्धि लगायतका विभिन्न सुचकांकको आधारमा न्यूनतम ज्याला वृद्धि गर्न माग गरिएको हो ।

यो वर्षको पारिश्रमिक सातामा ४० घण्टा (महिनामा २०९ घण्टा) को न्यूनतम मासिक १७ लाख ४५ हजार १५० वन छ । जसको नेपाली रुपैयाँ १ लाख ७० हजारजति हुन आउछ । (नेपाली रुपैयाँ १ सय बरावर कोरियन वन १० रुपैयाँ १० पैसा हुन्छ ) अघिल्लो वर्ष यसवर्षका लागि १६.४ प्रतिशत वृद्धि भएको थियो ।

कोरियाले सन् १९८८ देखि ज्याला निर्धारण समितिमार्फत प्रत्येक वर्ष न्यूनतम ज्याला निर्धारण गर्दै आएको छ । जुन बेलाको न्यूनतम ज्याला ४ सय ६२ वन थियो । सरकारले सन् २००९ मा ६.१, २०१० मा २.७५, २०११ मा ५.१, २०१२ मा ६.०, २०१३ मा ६.१ २०१४ मा ७.२, २०१५ मा ७.१ , २०१६ मा ८.१, २०१७ मा ७.३, २०१८ मा १६.४ र २०१९ का लागि १०.९ प्रतिशतले ज्याला बढाएको थियो ।

Tuesday, August 7, 2018

कोरियाबाट सिकौं

निकुञ्ज तिवारी


२० औं शताब्दीको मध्यबिन्दुमा उच्च गरिबीको रेखामुनि रहेको दक्षिण कोरिया २१औं शताब्दीको सुरुवातमा आइपुग्दा आर्थिक रूपले समृद्ध बनेको छ । सन् १९५० को दशकमा गृहयुद्धमा फसेको कोरियाले त्यसबखत र पहिले चरम भोकमरीको सामना गर्नुपरेको थियो । उतिखेर नेपाललगायत अन्य छिमेकी राष्ट्रले खाद्यान्न सहयोग गरेका थिए । त्यसलगत्तै विकासमा पाइला चालेको कोरियाले पछिल्लो ६० वर्षमा चमत्कारिक विकास र्गयो । विकासमैत्री सरकारी नीति, लगानीयोग्य वातावरण, इमानदार कर्मचारीतन्त्र र मेहनती नागरिककै कारण कोरियाले समृद्धिको अहिलेको उचाइ लिएको हो ।

गृहयुद्धपश्चात् कोरियनहरू पनि नेपालीजस्तै वैदेशिक रोजगारीमा लागेका थिए । इजरायल, साउदी अरब, मलेसिया, हङकङ, जापान, जर्मन, दुबईलगायत अन्य छिमेकी राष्ट्रमा काम गर्न गएका थिए । सीप र आर्थिक रूपले बलियो भई उनीहरू स्वदेश फर्के र स्वतन्त्र रूपमा उद्योग तथा कृषि फाम खोले । सरकारले उनीहरूको लगानीलाई आर्थिक, सामाजिक, सांस्कृतिक र राजनीतिक सहयोग गर्यो । गृहयुद्धपश्चात् कोरियाले पहिलो पटक सन् १९६० मा पञ्चवर्षीय राष्ट्रिय कार्ययोजना लागू र्गयो । सन् १९९७ सम्म वार्षिक १० हजार अमेरिकी डलर पु¥याउने लक्ष्य राखेको कोरियाले सन् ६० अगाडि लागेको उच्च आर्थिक मन्दीका कारण सफल हुन सकेन । यद्यपि प्रतिव्यक्ति आय क्रमशः वृद्धि हुँदै गयो ।

एसियामा चौथो र विश्वमा एघारौं स्थानको विकसित मुलुक कोरियामा बर्सेनि लाखौं आप्रवासी कामदार कामको खोजीमा भित्रिन्छन् । दक्षिण कोरिया विश्वमा सातौं आत्मनिर्भर देश हो ।

सन् २००० मा कोरियालीहरूको वार्षिक प्रतिव्यक्ति आय १० हजार डलर पुग्यो । सन् २००१ मा सरकारले आर्थिक मन्दीको अन्त्य भएको घोषणा गर्यो । सन् २०१७ को मध्यसम्म आइपुग्दा यहाँको प्रतिव्यक्ति आय २९ हजार ८ सय ९१ डलर रहेको छ भने यसले विश्वका १७ राष्ट्रका नागरिकलाई प्रत्यक्ष रोजगारी दिइरहेको छ । कतिपय देशका नागरिकले कोरियाबाट अप्रत्यक्ष रोजगारी पनि पाइ नै रहेका छन् ।

एसियामा चौथो र विश्वमा एघारौं स्थानको विकसित मुलुक कोरियामा बर्सेनि लाखौं आप्रवासी कामदार कामको खोजीमा भित्रिन्छन् । दक्षिण कोरिया विश्वमा सातौं आत्मनिर्भर देश हो । ५ करोडको हाराहारीमा रहेको यहाँको जनसँख्या सबै साक्षर छन् । स्वास्थ्य मापदण्डमा कोरिया तेस्रो स्थानमा पर्छ । विश्वकै पहिलो दु्रत इन्टरनेट सेवा भएको यहाँका ९५ प्रतिशत जनसंख्या इन्टरनेटको पहुँचमा छन् । यहाँका मानिसको दैनिक गतिविधि र सुरक्षा सूचना प्रविधिसँग जोडिएको छ ।

१९५० को दशकमा गृहयुद्धमा फसेको कोरिया त्यसको केही वर्षसम्म हरेक क्षेत्रमा जर्जर थियो । सन् १९४५ मा जापानी उपनिवेशबाट मुक्ति र आन्तरिक युद्धका कारण तहसनहस भएको कोरियासँग आर्थिक पूर्वाधारका निम्ति साधनस्रोतको अभाव थियो । हरेक कुरामा वैदेशिक सहायताको आवश्यकता थियो । त्यतिखेर कोरियाको कुल गार्हस्थ्य उत्पादनमा १ सय ७२ राष्ट्रमध्ये अन्तिममा थियो । यही स्थितिमा कोरियाले सन् १९६० देखि रणनीतिक रूपमा आर्थिक विकास योजनाको सुरुवात गरेको थियो ।

५७ वर्षको छोटो अवधिमा कोरिया विकसित आधुनिक एवं औद्योगिक राष्ट्रमा रूपान्तरित भएको छ । छोटै अवधिमा सामाजिक र आर्थिक विकास सम्पन्न सम्भव भएको दक्षिण कोरिया विकासका हिसाबले एकै पुस्ताको जीवनकालभित्रै रूपान्तरण भएको देश हो र राष्ट्रिय हितमा काम गर्ने हो भने राष्ट्रको उन्नतिमा असम्भव भन्ने छैन भन्ने ज्वलन्त उदाहरण हो यो । निर्वाहमुखी कृषिमा आधारित दक्षिण कोरिया अहिले समृद्ध आधुनिक औद्योगिक अर्थतन्त्रका रूपमा उदाएको छ । बलियो राजनीतिक नेतृत्वकै कारण अहिले कोरियालीको प्रतिव्यक्ति आयमा ३ सय गुणाभन्दा बढीले वृद्धि भएको छ । कोरियालीहरू आफ्नो देशलाई सहयोग लिने राष्ट्रबाट दिने राष्ट्रका रूपमा चिनाउँदा गर्व गर्छन् ।

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ । जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरु गर्छन् । प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ ९छिटो–छिटो० नारामै दु्रत विकास गरेका छन् ।

दक्षिण कोरिया विश्वमा सहयोग दिनेमध्ये दसौं स्थानमा पर्छ । कोरियनहरू त्यसको प्रमुख श्रेय सन् १९६१ देखि १९७९ सम्म सरकारको नेतृत्व सम्हालेका तत्कालीन राष्ट्रपति पार्क चुङ लीलाई मान्छन् । लीले अपनाएको विकास नीति, वैदेशिक सहयोग रजनताको स्वतःस्फूर्त सहभागिताजस्ता विकासमैत्री क्रियाकलापले कोरियाले छोटो समयमा विकासको छलाङ मारेको हो । युद्धपश्चात् छाएको गरिबीलाई सहयोग गर्न बाह्य राष्ट्रहरूले दिएको आर्थिक अनुदानको सही सदुपयोग र नागरिकको परिश्रमकै कारण कोरिया आजको कोरिया हुन पुग्यो ।

कोरियन नागरिक आफ्नो देशको चरम विकासको श्रेय हान नदीलाई पनि दिन्छन् । पूर्वदेखि बग्दै आएको नदी राजधानी सउलको बीच भाग हुँदै पश्चिमतर्फ बगेको छ । कोरियाले अपनाएकोे ‘सेमाउल’ अर्थात् नयाँ गाउँ अभियानले नागरिकको आर्थिक एवं सामाजिक स्तर उन्नति उकासेको हो । ग्रामीण आर्थिक विकासको सन्दर्भमा उक्त अभियानलाई आजसम्म पनि उक्तिकै रूपमा लिइन्छ ।

कोरियामा उत्पादित सामसुङ, हुन्डाई, किया, एलजीले विश्वबजारमा व्यापक स्थान पाएका छन् । कोरियाले मोबाइल, कम्प्युटरसँगै पानीजहाजलगायत सवारी साधन, प्लास्टिकजन्य सामग्री, औषधि, तेलजन्य पदार्थ, फलाम, स्टिल, अग्यानिक केमिकललगायत सामग्री विश्ववजारमा निर्यात गर्छ । यहाँ रोजगारीका लागि आएका आप्रवासीहरूले बर्सेनि अर्बौं डलर रेमिट्यान्स आफ्नो देशमा पठाइरहेका छन् ।

यहाँको विकासको गति उच्च देख्दा हामी हरेक कुरा नेपालसँग दाँज्न पुग्छौं । व्यावसायिक भवन, सडक, औद्योगिक कलकारखाना, शैक्षिक क्षेत्र र सामाजिक क्षेत्रदेखि दैनिक फस्टाउँदो यहाँको विकास । कोरियालीहरू भन्छन्— ‘मानी मकयो, पाल्ली इलहेयो’ अर्थात् धेरै खाऊँ र छिटो–छिटो काम गरौं, बढीभन्दा बढी उत्पादन गरौं । प्रभावकारी विकास नीति र दृढ इच्छाशक्ति भएको राजनीतिक नेतृत्वकै कारण कोरिया छोटो समयमै आधुनिक–औद्योगिक राष्ट्रमा रूपान्तरित भएको हो ।

दक्षिण कोरियाले सन् १९९० को दशकमा चरम विकासको गति लिएसँगै नेपाली युवा त्यसतर्फ रोजगारीका लागि आउन थाले । ईपीएस माध्यमभन्दा पहिले विभिन्न एजेन्सीमार्फत नेपाली कोरिया आएका थिए । सन् २००७ देखि कोरियाले रोजगार अनुमति प्रणाली ‘ईपीएस’ लागू गरेपछि नेपाली युवाले कोरियामा रोजगारीका अवसर पाउँदै गए । अहिले पनि कोरियाले १७ छिमेकी देशबाट वार्षिक हजारौं अदक्ष कामदार भित्र्याइरहेको छ । हाल कोरियामा नेपालीको संख्या दैनिक बढ्दो छ । पछिल्लो एक आँकडाका अनुसार ईपीएसमार्फत ४० हजार र अन्य विभिन्न माध्यमबाट आएका गरी करिब ४५ हजार नेपाली यहाँ बसोबास गर्छन् । उनीहरूले दैनिक १० देखि १८ घण्टासम्म काम गर्छन् ।

तर, अदक्ष युवा जनशक्तिलाई कोरियामा काम गर्न उति सहज भने छैन । ‘थ्री डी अर्थात् डर्टी, डेन्जर र डिफिकल्ट’ कठोर श्रम गर्नुपर्ने बाध्यता, भाषा नजान्दाको कष्ट र मालिकको प्रताडना खप्न नसकेर कतिपय युवा फ्रस्टेसनको सिकार हुने गरेका छन् । तर, नेपाल विकासोन्मुख अवस्थामा छ । यहाँ कृषि, पर्यटन र जलस्रोतमा रोजगारीको प्रचुर सम्भावना छ तर नेपाली युवा परभूमिमा काम गर्न बाध्य छन् । कोरियामा सिकेको श्रम, सीप र ज्ञानलाई प्रयोग गरी समृद्ध नेपाल बनाउने अवसर कहिले मिल्ला,,,

Tuesday, July 3, 2018

कोरियाबाट सिक्नुपर्ने पाठ


निकुञ्ज तिवारी....
Nikunja Tiwari

२० औं शताब्दीको मध्यविन्दुमा उच्च गरिबीको रेखामुनि रहेको दक्षिण कोरिया २१औं शताब्दीको सुरुवातमा आइपुग्दा आर्थिक रूपले समृद्ध बनेको छ। सन् १९५० को दशकमा गृहयुद्धमा फसेको कोरियाले त्यसबखत र पहिले चरम भोकमरीको सामना गर्नुपरेको थियो। उतिखेर नेपाललगायत अन्य छिमेकी राष्ट्रले खाद्यान्न सहयोग गरेका थिए। त्यसलगत्तै विकासमा पाइला चालेको कोरियाले पछिल्लो ६० वर्षमा चामत्कारिक विकास र्गयो। विकासमैत्री सरकारी नीति, लगानीयोग्य वातावरण, इमान्दार कर्मचारीतन्त्र र मिहेनती नागरिककै कारण कोरियाले समृद्धिको अहिलेको उचाइ लिएको हो।

गृहयुद्दपश्चात् कोरियनहरू पनि नेपालीजस्तै बैदेसिक रोजगारीमा लागेका थिए। इजरायल, साउदीअरब, मलेसिया, हङकङ, जापान, जर्मन, दुबईलगायत अन्य छिमेकी राष्ट्रमा काम गर्न गएका थिए। सीप र आर्थिक रूपले बलियो भइ उनिहरु स्वदेश फर्के र स्वतन्त्र रूपमा उद्योग तथा कृषि फाम खोले। सरकारले उनिहरुको लगानिलाई आर्थिक, सामाजिक, साँस्कृतिक र राजनैतिक सहयोग ग¥यो। गृहयुद्धपश्चात् कोरियाले पहिलो पटक सन् १९६० मा पञ्चवर्षीय राष्ट्रिय कार्ययोजना लागू र्गयो। सन् १९९७ सम्म वार्षिक १० हजार अमेरिकी डलर र्पुयाउने लक्ष्य राखेको कोरियाले सन् ६० अगाडि लागेको उच्च आर्थिक मन्दीका कारण सफल हुन सकेन। यद्यपि, प्रतिव्यक्ति आय क्रमश वृद्धि हुँदै गयो।

सन् २००० मा कोरियालीहरूको वार्षिक प्रतिव्यक्ति आय १० हजार डलर पुग्यो। सन् २००१ मा सरकारले आर्थिक मन्दीको अन्त्य भएको घोषणा र्गयो। सन् २०१७ को मध्यसम्म आइपुग्दा यहाँको प्रतिव्यक्ति आय २९ हजार ८ सय ९१ डलर रहेको छ भने यसले विश्वका १७ राष्ट्रका नागरिकलाई प्रत्यक्ष रोजगार दिइरहेको छ। कतिपय देशका नागरिकले कोरियाबाट अप्रत्यक्ष रोजगारी पनि पाइनै रहेका छन्।

एसियामा चौथो र विश्वमा एघारौं स्थानको विकसित मुलुक कोरियामा वर्षेनि लाखौं आप्रवाशी कामदार कामको खोजिमा भित्रिन्छन्। दक्षिण कोरिया विश्वमा सातौं आत्मनिर्भर देश हो। पाँच करोडको हाराहारीमा रहेको यहाँको जनसँख्या सबै साक्षर छन्। स्वास्थ्य मापदण्डमा कोरिया तेस्रो स्थानमा पर्छ। विश्वकै पहिलो दु्रत इन्टरनेट सेवा भएको यहाँका ९५ प्रतिशत जनसंख्या इन्टरनेटको पहुँचमा छन्। यहाँका मानिसको दैनिक गतिविधि र सुरक्षा सूचना प्रविधिसँग जोडिएको छ।

१९५० को दशकमा गृहयुद्धमा फसेको कोरिया त्यसको केही वर्षसम्म हरेक क्षेत्रमा जर्जर थियो। सन् १९४५ मा जापानी उपनिवेशबाट मुक्ति र आन्तरिक युद्धका कारण तहसनहस भएको कोरियासँग आर्थिक पूर्वाधारका निम्ती साधनस्रोतको अभाव थियो। हरेक कुरामा वैदेशिक सहायताको आवश्यकता थियो। त्यतिखेर कोरियाको कुल गार्हस्थ उत्पादनमा १७२ राष्ट्रमध्ये अन्तिममा थियो। यही स्थितिमा कोरियाले सन् १९६० देखि रणनीतिक रूपमा आर्थिक विकास योजनाको सुरुवात गरेको थियो।

५७ वर्षको छोटो अवधिमा कोरिया विकसित आधुनिक एवं औद्योगिक राष्ट्रमा रूपान्तरित भएको छ। छोटै अवधिमा सामाजिक र आथिर्क विकाश सम्पन्न सम्भव भएको दक्षिण कोरिया विकासका हिसाबले एकै पुस्ताको जीवनकालभित्रै रूपान्तरण भएको देश हो। र, राष्ट्रिय हितमा काम गर्ने हो भने राष्ट्रको उन्नतिमा असम्भव भन्ने छैन भन्ने ज्वलन्त उदाहरण हो यो। निर्वाहमुखी कृर्षिमा आधारित दक्षिण कोरिया अहिले समृद्ध आधुनिक औद्योगिक अर्थतन्त्रका रूपमा उदाएको छ। बलियो राजनीतिक नेतृत्वकै कारण अहिले कोरियालीको प्रतिव्यक्ति आयमा ३ सय गुणाभन्दा बढीले वृद्धि भएको छ। कोरियालीहरू आफ्नो देशलाई सहयोग लिने राष्ट्रबाट दिने राष्ट्रका रूपमा चिनाउदा गर्व गर्छन्।

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ। जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरुगर्छन्। प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ (छिटो–छिटो) नारामै दु्रत विकास गरेका छन्।

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ। जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरुगर्छन्। प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ (छिटो–छिटो) नारामै दु्रत विकास गरेका छन्।

दक्षिण कोरिया विश्वमा सहयोग दिनेमध्ये दशौं स्थानमा पर्छ। कोरियनहरू त्यसको प्रमुख श्रेय सन् १९६१ देखि १९७९ सम्म सरकारको नेतृत्व सम्हालेका तत्कालीन राष्ट्रपति पार्क चुङ लीलाई मान्छन्। लीले अपनाएको विकास नीति, वैदेशिक सहयोग र जनताको स्वतःस्फूर्त सहभागिताजस्ता विकासमैत्री क्रियाकलापले कोरियाले छोटो समयमा विकासको छलाङ मारेको हो। युद्धपश्चात् छाएको गरिबीलाई सहयोग गर्न बाह्य राष्ट्रहरूले दिएको आर्थिक अनुदाको सही सदुपयोग र नागरिकको परि श्रमकै कारण कोरिया आजको कोरिया हुनपुग्यो।

कोरियन नागरिक आफ्नो देशको चरम विकासको श्रेय हान नदीलाई पनि दिन्छन्। पूर्वदेखि बग्दै आएको नदी राजधानी सउलको बीच भाग हुँदै पश्चिमतर्फ बगेको छ। कोरियाले अपनाएकोे ‘सेमाउल’ अर्थात् नयाँ गाउँ अभियानले नागरिकको आर्थिक एवं सामाजिक स्तर उन्नति उकासेको हो। ग्रामीण आर्थिक विकासको सन्दर्भवमा उक्त अभियानलाई आजसम्म पनि उक्तिकै रूपमा लिइन्छ। कोरियामा उत्पादित सामसुङ, हुन्डाई, किया, एलजीले विश्वबजारमा व्यापक स्थान पाएका छन्। कोरियाले मोबाइल, कम्प्युटरसँगै पानीजहाजलगायत सवारीसाधन, प्लास्टिकजन्य सामग्री, औषधि, तेलजन्य पदार्थ, फलाम, स्टिल, अर्गा्निक केमिकललगायत सामग्री विश्ववजारमा निर्यात गर्छ। यहाँ रोजगारीका लागि आएका आप्रवासीहरूले बर्से्नि अर्बौं डलर रेमिट्यान्स आफ्नो देशमा पठाइरहेका छन्।

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ। जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरु गर्छन्। प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ ( छिटो–छिटो ) नारामै दु्रत विकास गरेका छन्। यहाँको विकासको गति उच्च देख्दा हामी हरेक कुरा नेपालसँग दाँज्न पुग्छौं। व्यावसायिक भवन, सडक, औद्योगिक कलकारखाना, शैक्षिक क्षेत्र र सामाजिक क्षेत्रदेखि दैनिक फस्टाउँदो यहाँको विकास। कोरियालीहरू भन्छन्– ‘मानी मकयो, पाल्ली इलहेयो’ अर्थात् धेरै खाउँ र छिटो–छिटो काम गरौं, बढीभन्दा बढी उत्पादन गरौं। प्रभावकारी विकास नीति र दृढ इच्छाशक्ति भएको राजनीतिक नेतृत्वकै कारण कोरिया छोटो समयमै आधुनिक–औद्योगिक राष्ट्रमा रूपान्तरित भएको हो।

दक्षिण कोरियाले सन् १९९० को दशकमा चरम विकासको गतिलिएसँगै नेपाली युवा त्यसतर्फ रोजगारीका लागि आउन थाले। ईपीएस माध्ययमभन्दा पहिले विभिन्न एजेन्सीमार्फत नेपाली कोरिया आएका थिए। सन् २००७ देखि कोरियाले रोजगार अनुमति प्रणाली ‘ईपीएस’ लागू गरेपछि नेपाली युवाले कोरियामा रोजगारीका अवसर पाउँदै गए। अहिले पनि कोरियाले १७ छिमेकी देशबाट वार्षिक हजारौं अदक्ष कामदार भित्र्याइरहेको छ। हाल कोरियामा नेपालीको संख्या दैनिक बढ्दो छ। पछिल्लो एक आँकडाका अनुसार ईपीएसमार्फत ४० हजार र अन्य विभिन्न माध्ययमबाट आएका गरी करिब ४५ हजार नेपाली यहाँ बसोबास गर्छन्। उनिहरुले दैनिक १० देखि १८ घण्टासम्म काम गर्छन्।

तर, अदक्ष युवा जनशक्तिलाई कोरियामा काम गर्न उति सहज भने छैन। ‘थ्री डी अर्थात् डर्टी, डेन्जर र डिफिकल्ट’ कठोर श्रम गर्नुपर्ने बाध्यता, भाषा नजान्दाको कष्ट र मालिकको प्रताडना खप्न नसकेर कतिपय युवा फ्रस्टेसनको सिकार हुने गरेका छन्। तर, नेपाल विकासोन्मुख अवस्थामा छ। यहाँ कृषि, पर्यटन र जलस्रोतमा रोजगारीको प्रचुर सम्भावना छ तर नेपाली युवा परभूमिमा काम गर्न बाध्य छन्। कोरियामा सिकेको श्रम, सीप र ज्ञानलाई प्रयोग गरी समृद्ध नेपाल बनाउने अवसर कहिले मिल्ला ? 

Saturday, February 24, 2018

पोतेमा व्यङ्ग्य खोज्दै शेषराज


निकुञ्ज तिवारी....

‘नौ सय जन्तीका साथ आँफैले नौमति बाजा बजाएर नौ लाखका गहना किनेर, नौ डाडा कटाएर, नौ थरी क्रिम पाउडरका साथ झकिझकाउ पारेर रातारात भित्रयाएकी साथीले नौ महिना नहुँदै आइन्दा नौ घण्टा पनि साथ दिन नसक्ने भनेर खुट्टा लुलो पार्न थालिन् । ल अब भन्नुहोस्, अब कसको साथ खोज्नुहुन्छ ?’

‘तावाबाट उफ्रिएको माछो भुङ्ग्रोमा व्यङ्ग्यवेद–४’ मा समाबेश गरिएको ‘साथी कति जाति’ शीर्षकको यो हास्यव्यङ्ग्य निबन्धमा तामझामकासाथ बिहेगरी घरभित्र्याइएकी नबदुलहीले गरेको घातप्रति व्यङ्ग्य गरिएको छ । पछिल्लो समय नेपाली समाजमा घटिरहेको यो ज्वलन्त उदाहरण पनि हो । निवन्धमा उनले अफ्ठ्यारो परिस्थितिमा साथ दिने नै अशल र आत्मिय साथी हुन्छ भन्ने भावार्थ प्रस्तुत गरेका छन् ।

पोखराको मध्यभागमा छ महेन्द्रपुल बजार । त्यहीँ महेन्द्रपुलमा करिब करिब सत्ताइस वर्षदेखि संचालनमा आएको बुद्ध विशाल बजार छ । बजारको पूर्वतीर मुख्यद्धारको दायाँसाइडको पाचाौंं सटरमा एक सानो पोते पशल छ । झण्डै बाइस वर्षदेखि संचालनमा आएको त्यहीँ पोते पशलमा कहिले सेन्टिमेन्टल त कहिले रोमान्टिक गीत सुन्दै मसिनो रङ्गिन धागोमा रङ्गीनै पोते उनिहरेको अवस्थामा भेटिन्छन् एकाउन्न वर्षिय पोते साहुजी व्यङ्ग्यलेखक शेषराज भट्टराई । खोटाङ्को विकट गाविस सुङ्देलमा जम्मिएर पोखरालाई कर्मथलो बनाएका उनी अत्यन्तै व्यस्त व्इवसाय पोतेकैबीच साहित्यसाधनमा तल्लिन छन् ।

‘प्रायः पसलमा म एक्लै हुन्छु । गीत सुन्दै पोते उन्छु । जीवनका आरोहअवरोह सम्झिन्छु । अरुले दिएका घात–प्रतिघात सम्झिन्छु । कहिले भावुक हुन्छु । कहिले रोमान्टिक हुन्छु र घरफर्केपछि खानाखाईवरी सबै सुतेपछि म लेख्न बस्छु ।’ रातको समयमा लेख्न रुचाउने उनले सुरुका दिनमा स्थानिय र राष्ट्रिय पत्रपत्रिकामा चुपचाप हास्यव्यङ्ग्य छपाए । पछि तिनैलाई किताबको रुप दिए । हालै उनले पाँचौं कृति ‘धर्मको धोक्रो’ बजारम ल्याएका छन् । 

पसल र आवासको दुरीको बाटो जम्मा बाह्र मिनेटको छ । उनि, विहानीको खाना खाएर आरामले पसलतर्फ आउँछन् । ‘म आरामले ढल्किदै ढल्किदै आइरहेको हुन्छु ।’ भावुक छन् । तर ठट्यौली पारामा बोल्छन् ‘ग्राहकहरु खाउँला झै प्रलक्क घुरेर हेर्छन् । म मुसुक्क मुस्कुराइदिन्छु । उनिहरु कुल हुन्छन् । र फटाफट चुरापोते अडर गर्छन् । र खनखनी पैसा तिरेर फर्कन्छन् ।’ 

पसलमा नानाथरीका ग्राहक आउने र कतिपयको व्यवहारका कारण उनिहरुकै विषयबनाई लेख लेख्न पोत्साहन मिल्ने उनको अनुभव छ ।  ग्राहकवर्गको सन्तुष्ट्रिलाई नै आफ्नो सन्तोष मान्ने लेखक भट्टराईलाई व्यवसायी बन्छु भन्ने लागेको थिएन । तर जीवनको कुनै मोडमा लेखक बन्छु भन्ने लागेको सम्झिन्छन् । ‘व्यवसायी त होइन, लेखक बन्छु भन्ने लागेको थियो । तर अहिले दुबै भएको छु । दुबैतिर सन्तोष छु । खुशी पनि ।’ 

दुईदशक लामो व्यापारीक अनुभवले खारिएका उनी अनुहार हेरेरै ग्राहक चिन्छन् । ग्राहकको लबज अन्दाज गरेरै व्यापार गर्छन् । उनी भन्छन् ‘यिनै पोतेलेनै खानाबस्न, बालबच्चा र श्रीमतीको रहर र चाहनाहरु किन्न सकेको छु । किताव लेख्न र छपाउन सकेको छु । र कहिलेँकाहीँ हबाइजहाज चढ्ने रहर पनि पुरा गर्ने गरेको छु । र त म यि पोतेका दानाहरुलाई माया गर्छु । र यिनीहरु पनि मलाई ।’

कहिलेँकाही अक्कलझुक्कल म जाँदा उनी दुख, पीडा र चोटका गुनासा मात्र होइन अनौठो तर रमाइला किस्सा पनि सुनाउँन भ्याउछन् । 

‘मान्छेले मलाई मान्छे नै गन्दैनन् ।’ मान्छेहरुले उनलाई मान्छे नगनेकोमा उनी कुनै व्यङ्य नगरी सिदै मुस्कुराउँछन् । ‘म यहीँ खुरुखुरु पोते उनिरहेको हुन्छु । मान्छेहरु मलाई देख्दैनन् । र सोध्छन् यहाँ मान्छे छैन की क्याहो ?’ म हाँसिदिन्छु र भन्छु ‘म यहीँ छु त ।’ उनिहरु ‘ए तपाईँ हो ?’ भन्दै मान्छे चिन्ने प्रयास गर्छन् ।’ उनले मुस्कुराउँदै भन्छन् । ‘अचम्म लाग्छ, मान्छेहरु मलाई मान्छै नै गन्दैनन् ।’

ग्राहकारहरुले मान्छे अर्थात साहुजी नचिनेकोप्रति उनको कुनै गुनासो छैन । एकछिन हाहाहा गरी हासिदिन्छन् र टारिदिछन् । तर, भनाउँदा साहित्यकारहरुले उनलाई नचिनेकोप्रति भने उनको गुनासो छ । ‘जसले मलाई लेख्ने हौसला थपिदिन्छन् । लेख्ने झन् उर्जा मिल्छ । जाँगर चल्छ ।’

भैरब प्रतिभा पुरस्कार प्राप्त गरेका उनी कुनै सभा समारोहमा जादैनन् । साहित्यिक गोष्ठी सेमिनार धाउँदैनन् । बाहिर चिनिन चाहदैनन् । कसैको नजरमा पनि साहित्यकार भनेर चिनिन नचाहने उनी कर्ममा विश्वास राख्छन् । ‘कर्म गर्नुपर्छ । कर्मको फल पाइन्छ ।’

‘स्कुले जीवनदेखिनै साहित्य लेखनमा लागेका उनले पचासको दशकदेखि विभिन्न पत्रपत्रिकामा लेख रचना छपाउँदाछपाउँदै पहिलो कृतिका रुपमा ‘ऋषिमुनिका सन्तान सिसीमुनि’ व्यङ्ग्यवेद–१ (२०५९) प्रकाशित गरे । त्यसपछि ‘जातले पकाएको भात’ हास्यव्यङ्ग्य सङ्ग्रह–(२०६७), ‘कहिले सासुको पालो कहिले बुहारीको पालो’ व्यङ्ग्यवेद–३ (२०६९), तावाबाट उफ्रिएको माछो भुङ्ग्रोमा’ व्यङ्ग्यवेद–४ (२०७१) र धर्मको धोक्रो व्यङ्ग्यवेद–५ (२०७४) गरी पाँच कृति बजारमा ल्याए ।

व्यङ्ग्यमार्फत मुलुकको विसङ्गतिप्रति असहमति जनाउदै आदर्शमुलक समाजको परिकल्पना गर्नु उनको मुख्य विशेषता हो । समाज परिवर्तन र प्रवृत्ति परिवर्तनको सङ्खघोष गर्नु उनका निवन्धका विशेषता हुन् ।

विभिन्न उखान, टुक्काको प्रयोग गर्दै देशप्रेम, माटोप्रेम, समाजप्रेम र संस्कृति र संस्कारलाई अगाल्दै समाजमा घटिरहेका विकृति, विसङ्गति, भष्ट्राचार, व्यविचार, ढिलासुस्तीप्रति व्यङ्ग्य गर्न उनी खप्पिस छन् ।

नेपाली हास्यव्यङ्यका विदाका पाँच कृति बजारमा ल्याइसकेका भट्टराईको हास्यव्यङ्ग्य लेखन बेजोड छ । उनले निवन्धमा हास्यकला, शव्दकला, बाक्यकला, उखानटुक्काकलामा विशेष ध्यान दिएका छन् । उनका कृति पढिसकेपछि पाठकलाई सम्झिसम्झि हाँस्ने बनाएका छन् । त्यसइतर उनका व्यङ्ग्यात्मक निबन्धले घोरिन र भावुक भई समाजका विभिन्न पाटाका विकृति, विसङ्गति विरुप सोच्न बाध्य बनाउँछन् ।

निवन्धभित्र विभिन्न उखान, टुक्का प्रयोग गरी पठनयोग्य बनाउनु उनको लेखनको कला हो । सामाजिक, आर्थिक र राजनीतिक जीवनका समसामयिक विषयलाई केन्द्रविन्दु बनाएर उनले कलम चलाएका छन् । त्यसइतर सामाजिक चेतना, सन्देश र नैतिक शिक्षा दिनु उनको अर्को मुलभुत पक्ष हो ।

समाज, संस्कृति र मानविय विकृत प्रवृत्तिको चिरफार गर्दै समतामुलक एवम् आदर्शमुलक समाजको परिकल्पना गर्नु उनको निबन्धको वैशिष्ट्ठ हो । छोटा–छोटा बाङ्किमा विशिष्टकला घुसाउदै व्यङ्ग्य लेख्नसक्नु उनको जाँगर हो । खुबी हो । र उत्साह हो । 


‘बास्तबमा नेपाल पो दुगन्धमय छ त । यहाँका नेता, सांसदहरु त सुगन्धमय नै छन् । अनि नेपाल पो गरीब छ त । नेपालीहरु कहाँ गरीब छन् र ?’

बिगत केहि वर्षयताको नेपाली राजनीति र त्यसले समाजको विभिन्न क्षेत्रमा पारेको नराम्रो छापलाई उनले तिखो व्यङ्ग्य गरेका छन् । नेपाल पो गरीब छ नेपालीहरु त कहाँ गरीब छन र ?

दुई स्वास्नीको पोई कुना पसी रोई, मलामी, ऐना, खामभित्रको दाम, पर–जा–तन्त्र मा ह्वीप, खोपडीको घनत्व, स्वादे जिब्रो अल्छे जिब्रो, सहरको सहभोज, खुल्ला दिशा मुक्त क्षेत्र, गोहीको आँसु बगाएर गोजी भर्नेहरु, चोकमा सबैथोक, खटाएको मानु कति खानु, कहिले सासूको पालो कहिले बुहारीको पालो, आइमाइ आगो काल र समुन्द्र, जातले पकाएको भात चाखेर हेर्दा, सति जाने पति, ससुरालीको सिधाः सधैलाई विदा, न्यायका नोकरहरु, उपियाँ र रुपियाँ, छोराछोरी बराबरी, सुत्ने बेलाको रिन खाने बेलाको घिन, पोहोर मरिन् सासू अहिले आयो आँसु, साथी कति जाति, जहाजको यात्रा, हाँसोको चासो, बोटको भोट बडाबडा ओठ, भुइँचालो र स्वास्नीसंगको सङ्गत, नमस्कारको लत, हेलाको फेला, इच्छापत्रको इतिहास, डाक्टरको डर, मोदि महात्म्य, पुच्छर व्यापार लगायतका हास्यव्यङ्ग्य निबन्ध बेजोड छन् ।

सिस्नोपानी नेपालका हास्यकलाकार लक्ष्मण गाम्नागेले उनको बारेमा भनेका छन् ‘हाँसो हराएको बर्तमान समयमा हाँसौ र व्यङ्ग्यको बेजोड सन्तुलनद्धारा पाठकलाई काउकुति लगाउन खप्पिस छन् शेषराज भट्टराई ।’
http://nagarikplus.nagariknews.com/epaper/src/epaper.php?id=3313#page/22


एक पुस्तामा चमत्कार दक्षिण कोरिया


निकुञ्ज तिवारी.... 

२० औं शताब्दीको मध्यविन्दुमा उच्च गरिबीको रेखामुनि रहेको दक्षिण कोरिया २१औं शताब्दीको सुरुवातमा आइपुग्दा आर्थिक रूपले समृद्ध बनेको छ। सन् १९५० को दशकमा गृहयुद्धमा फसेको यो देशले त्यसबखत र पहिले चरम भोकमरीको सामना गर्नुपरेको थियो। उतिखेर नेपाललगायत अन्य छिमेकी राष्ट्रले खाद्यान्न सहयोग गरेको कोरियाले पछिल्लो ६० वर्षमा चामत्कारिक विकास गर्‍यो। विकासमैत्री सरकारी नीति, लगानीयोग्य वातावरण, इमान्दार कर्मचारीतन्त्र र मिहेनती नागरिककै कारण कोरियाले समृद्धिको अहिलेको उचाइ लिएको हो भन्दा फरक नपर्ला।

यहाँका नागरिकले पहिले विदेश गएर सीप र प्रविधिको ज्ञान बटुलेर आए। कोरियनहरू इजरायल, साउदीअरब, मलेसिया, हङकङ, जापान, जर्मन, दुबईलगायत अन्य छिमेकी राष्ट्रमा काम गर्न गए। सीप र आर्थिक रूपले बलियो भइ ती स्वदेश फर्के र स्वतन्त्र रूपमा उद्योग तथा कृषि फाम खोले। गृहयुद्धपश्चात् कोरियाले पहिलो पटक सन् १९६० मा पञ्चवर्षीय राष्ट्रिय कार्ययोजना लागू गर्‍यो। सन् १९९७ सम्म वार्षिक १० हजार अमेरिकी डलर पुर्‍याउने लक्ष्य राखेको कोरियाले सन् ६० अगाडि लागेको उच्च आर्थिक मन्दीका कारण सफल हुन सकेन। यद्यपि, प्रतिव्यक्ति आय क्रमश स् वृद्धि हुँदै गयो।

सन् २००० मा कोरियालीहरूको वार्षिक प्रतिव्यक्ति आय १० हजार डलर पुग्यो। सन् २००१ मा सरकारले आर्थिक मन्दीको अन्त्य भएको घोषणा गर्‍यो। सन् २०१७ को मध्यसम्म आइपुग्दा यहाँको प्रतिव्यक्ति आय २९ हजार १ सय १५ डलर रहेको छ भने यसले विश्वका १७ राष्ट्रका नागरिकलाई प्रत्यक्ष रोजगार दिइरहेको छ। कतिपय देशका नागरिकले कोरियाबाट अप्रत्यक्ष रोजगारी पनि पाइनै रहेका छन्।

एसियामा चौथो र विश्वमा दशौं स्थानको विकसित मुलुक कोरियामा बर्सेनि लाखौं आप्रवाशी कामदार कामको खोजिमा भित्रिन्छन्। दक्षिण कोरिया विश्वमा सातौं आत्मनिर्भर देश हो। पाँच करोडको हाराहारीमा रहेको यहाँको जनसँख्या सबै साक्षर छन्। स्वास्थ्य मापदण्डमा कोरिया तेस्रो स्थानमा पर्छ। विश्वकै पहिलो दु्रत इन्टरनेट सेवा भएको कोरियाका ९५ प्रतिशत जनसंख्या इन्टरनेटको पहुँचमा छन्। यहाँका मानिसको दैनिक गतिविधि र सुरक्षा सूचना प्रविधिसँग जोडिएको छ।

सहयोग लिने राष्ट्रबाट दिनेमा

१९५० को दशकमा गृहयुद्धमा फसेको कोरिया त्यसको केही वर्षसम्म हरेक क्षेत्रमा जर्जर थियो। सन् १९४५ मा जापानी उपनिवेशबाट मुक्ति र आन्तरिक युद्धका कारण तहसनहस भएको कोरियासँग आर्थिक पूर्वाधारका निम्ती साधनस्रोतको अभाव थियो। हरेक कुरामा वैदेशिक सहायताको आवश्यकता थियो। त्यतिखेर कोरियाको कुल गार्हस्थ उत्पादनमा १७२ राष्ट्रमध्ये अन्तिममा थियो। यही स्थितिमा कोरियाले सन् १९६० देखि रणनीतिक रूपमा आर्थिक विकास योजनाको सुरुवात गरेको थियो।

५७ वर्षको छोटो अवधिमा कोरिया विकसित आधुनिक एवं औद्योगिक राष्ट्रमा रूपान्तरित भएको छ। छोटै अवधिमा सामाजिक र आथिर्क विकाश सम्पन्न सम्भव भएको दक्षिण कोरिया विकासका हिसाबले एकै पुस्ताको जीवनकालभित्रै रूपान्तरण भएको देश हो। र, राष्ट्रिय हितमा काम गर्ने हो भने राष्ट्रको उन्नतिमा असम्भव भन्ने छैन भन्ने ज्वलन्त उदाहरण हो यो। निर्वाहमुखी कृर्षिमा आधारित दक्षिण कोरिया अहिले समृद्ध आधुनिक औद्योगिक अर्थतन्त्रका रूपमा उदाएको छ। बलियो राजनीतिक नेतृत्वकै कारण अहिले कोरियालीको प्रतिव्यक्ति आयमा ३ सय गुणाभन्दा बढीले वृद्धि भएको छ। कोरियालीहरू आफ्नो देशलाई सहयोग लिने राष्ट्रबाट दिने राष्ट्रका रूपमा चिनाउदा गर्व गर्छन्।

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ। जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरुगर्छन्। प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ ९छिटो–छिटो० नारामै दु्रत विकास गरेका छन्।

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ। जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरुगर्छन्। प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ ९छिटो–छिटो० नारामै दु्रत विकास गरेका छन्।

दक्षिण कोरिया विश्वमा सहयोग दिनेमध्ये दशौं स्थानमा पर्छ। कोरियनहरू त्यसको प्रमुख श्रेय सन् १९६१ देखि १९७९ सम्म सरकारको नेतृत्व सम्हालेका तत्कालीन राष्ट्रपति पार्क चुङ लीलाई मान्छन्। लीले अपनाएको विकास नीति, वैदेशिक सहयोग र जनताको स्वतःस्फूर्त सहभागिताजस्ता विकासमैत्री क्रियाकलापले कोरियाले छोटो समयमा विकासको छलाङ मारेको हो। युद्धपश्चात् छाएको गरिबीलाई सहयोग गर्न बाह्य राष्ट्रहरूले दिएको आर्थिक अनुदाको सही सदुपयोग र नागरिकको परि श्रमकै कारण कोरिया आजको कोरिया हुनपुग्यो।

विश्वलाई बेच्दै

कोरियन नागरिक आफ्नो देशको चरम विकासको श्रेय हान नदीलाई पनि दिन्छन्। पूर्वदेखि बग्दै आएको नदी राजधानी सउलको बीच भाग हुँदै पश्चिमतर्फ बगेको छ। कोरियाले अपनाएकोे ‘सेमाउल’ अर्थात् नयाँ गाउँ अभियानले नागरिकको आर्थिक एवं सामाजिक स्तर उन्नति उकासेको हो। ग्रामीण आर्थिक विकासको सन्दर्भवमा उक्त अभियानलाई आजसम्म पनि उक्तिकै रूपमा लिइन्छ। कोरियामा उत्पादित सामसुङ, हुन्डाई, किया, एलजीले विश्वबजारमा व्यापक स्थान पाएका छन्। कोरियाले मोबाइल, कम्प्युटरसँगै पानीजहाजलगायत सवारीसाधन, प्लास्टिकजन्य सामग्री, औषधि, तेलजन्य पदार्थ, फलाम, स्टिल, अर्गानिक केमिकललगायत सामग्री विश्ववजारमा निर्यात गर्छ। यहाँ रोजगारीका लागि आएका आप्रवासीहरूले बर्सेनि अर्बौं डलर रेमिट्यान्स आफ्नो देशमा पठाइरहेका छन्।

समयको महत्व

कोरियामा समय, श्रम र पैसाको एक–एक हिसाब हुन्छ। जुनसुकै ठाउँमा उनीहरू तोकिएकै समयमा उपस्थित हुन्छन् र काम सुरु गर्छन्। प्रकृतिले मात्रै हावा, पानी र माटो दिएको कोरियाले ‘पाल्ली–पाल्ली’ ९ छिटो–छिटो ० नारामै दु्रत विकास गरेका छन्। यहाँको विकासको गति उच्च देख्दा हामी हरेक कुरा नेपालसँग दाँज्न पुग्छौं। व्यावसायिक भवन, सडक, औद्योगिक कलकारखाना, शैक्षिक क्षेत्र र सामाजिक क्षेत्रदेखि दैनिक फस्टाउँदो यहाँको विकास। कोरियालीहरू भन्छन्– ‘मानी मकयो, पाल्ली इलहेयो’ अर्थात् धेरै खाउँ र छिटो–छिटो काम गरौं, बढीभन्दा बढी उत्पादन गरौं। प्रभावकारी विकास नीति र दृढ इच्छाशक्ति भएको राजनीतिक नेतृत्वकै कारण कोरिया छोटो समयमै आधुनिक–औद्योगिक राष्ट्रमा रूपान्तरित भएको हो।

नेपाली युवा र कोरिया

दक्षिण कोरियाले सन् ९० को दशकमा चरम विकासको गतिलिएसँगै नेपाली युवा त्यसतर्फ रोजगारीका लागि जान थाले। ईपीएस माध्ययमभन्दा पहिले विभिन्न एजेन्सीमार्फत नेपाली कोरिया गएका थिए। सन् २००७ देखि कोरियाले रोजगार अनुमति प्रणाली ‘ईपीएस’ लागू गरेपछि नेपाली युवाले कोरियामा रोजगारीका अवसर पाउँदै गए। अहिले पनि कोरियाले १६ छिमेकी देशबाट वार्षिक हजारौं अदक्ष कामदार भित्र्याइरहेको छ। हाल कोरियामा नेपालीको संख्या दैनिक बढ्दो छ। पछिल्लो एक आँकडाका अनुसार ईपीएसमार्फत ४८ हजार र अन्य विभिन्न माध्ययमबाट आएका गरी करिब ५५ हजार नेपाली त्यहाँ बसोबास गर्छन्, दैनिक १० देखि १८ घण्टासम्म काम गर्छन्।

तर, अदक्ष युवा जनशक्तिलाई कोरियामा काम गर्न उति सहज भने छैन। ‘थ्री डी अर्थात् डर्टी, डेन्जर र डिफिकल्ट’ कठोर श्रम गर्नुपर्ने बाध्यता, भाषा नजान्दाको कष्ट र मालिकको प्रताडना खप्न नसकेर कतिपय युवा फ्रस्टेसनको सिकार हुने गरेका छन्। तर, नेपाल विकासोन्मुख अवस्थामा छ। यहाँ कृषि, पर्यटन र जलस्रोतमा रोजगारीको प्रचुर सम्भावना छ तर नेपाली युवा परभूमिमा काम गर्न बाध्य छन्। कोरियामा सिकेको श्रम, सीप र ज्ञानलाई प्रयोग गरी समृद्ध नेपाल बनाउने अवसर कहिले मिल्ला रु बन्दै गरेको नयाँ सरकारले यसतर्फ ध्यान देओस्।

दक्षिण कोरियाबारे मेरो एक आलेख आजको अन्नपुर्ण पोस्ट दैनिकमा 
http://annapurnapost.com/news-details/91770
http://annapurnapost.com/epaper/detail/660#&gid=1&pid=6
http://nikunjatiwari.blogspot.com/2018/02/blog-post_24.html
http://annapurnapost.com/news-details/91770

जुलाईबाट कोरियामा विदेशीलाई निशुल्क कोरोना खोप, कसरि लगाउने ?

निकुञ्ज तिवारी सउल, २८ मे २०२१ दक्षिण कोरियामा बसोबासरत विदेशी नागरिकले पनि आउँदो जुलाई पहिलो साताबाट सरकारले निशुल्क उपलब्ध गराएको एस्टाजेन...